In de jaren tachtig van de vorige eeuw was de Groningse
Universiteitskrant een über-gedemocratiseerd instituut: een krities en onafhankelijk medium dat mocht doen wat het wilde, zonder de oren te laten hangen naar de verderfelijke machthebbers aan de top. De redactie van de UK was dan ook een toonbeeld van democratie: iedereen mocht overal over meepraten en deed dat dan ook volcontinu. Dat er in die kakofonie van meningen niet altijd geluisterd werd naar wat je zei, was verder niet belangrijk.